Η εμπλοκή μου με τις μικρογεωγραφίες, προέκυψε μέσα από τις καθημερινές μου διαδρομές στην πόλη. Παρατήρησα λοιπόν τη δύναμη και την αυτονομία της φύσης η οποία μας δηλώνει πάντοτε παρούσα και προσπαθεί όπου βρει ζωτικό χώρο ν' αναπτυχθεί. 'Ενα τέτοιο φαινόμενο εντόπισα στις στάσεις των λεωφορείων στο κέντρο της πόλης, όπου στις οροφές τους οι σπόροι που πέφτουν από τα μπαλκόνια βρήκαν κατάλληλο “έδαφος” για ν' αναπτυχθούν. Αυτόνομοι κήποι, όπως αλλιώς θα τους ονόμαζα, αναπτύσσονται πάνω σε σιδερένιες αφιλόξενες κατασκεύες.
Πέρα από τη συγκίνηση του ίδιου του γεγονότος, εκείνο που αναλογίζεται κανείς είναι η βιαιότητα με την η οποία έχουμε χειριστεί το προϋπάρχον τοπίο, το οποίο παραδωμένο στην επιβαλλόμενη εξάπλωση του μπετόν, το έχουμε κατά κάποιο τρόπο αποκόψει από την προυπάρχουσα κατάσταση του. O Henry David Thoreau στο βιβλίο του Walden, ή Η ζωή στο δάσος(1854) θέτει άνα βασικό ηθικό ερώτημα σχετικά με τα ζιζάνια: “ Με ποιο δικαίωμα ξερίζωσα το βαλσαμόχορτο και όλα τ' άλλα, καταστέφοντας το αρχαίο τους περιβόλι;” Όπως αναρωτιέται η Φαίη Ζήκα στο κειμενό της Ξεχορτάριασμα: βία ή καλλιέργεια; “τι μπορεί να θεωρηθεί σωστή και τι βίαιη παρέμβαση; Ή αν υποθέσουμε ότι κάθε παρέμβαση ενέχει ένα βαθμό βίας, ποια πράξη μπορεί να θεωρηθεί ηθικά δικαιολογημένη και ποια μεμπτή;”
Τα αυτόνομα φυτά πάνω στις στάσεις από τη μια μας υπενθυμίζουν ότι η καλλιέργεια του ανθρώπινου πολιτισμού εμπεριέχει παράλληλα το βιασμό της φύσης, ενώ από την άλλη η φύση με τις δικές της δυνάμεις προσπαθεί ν' αντισταθεί. Μια αγωνιώδης επιβολή τόσο από τη μεριά του ανθρώπου όσο και της φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου